بررسی شاخصه های تصویرسازی نماد گونه ی اشعار بیدل دهلوی- پروژه عملی: خلق اثر نگارگری با تکیه بر مضامین عارفانه به کار رفته در دیوان اشعار بیدل دهلوی

ایران عصر صفوی ارتبلط تنگاتنگی با ممالک خاور نزدیک، خصوصاً هند داشته و تأثیری ژرف بر فرهنگ آن سرزمین برجای گذاشته است که این تأثیر در قلمرو ادبیات بیش از سایر حوزه ها است، تا جاییکه ادبیات فارسی اساس فرهنگ هنری مغولان هند گردید و سبک هندی به منصه ی ظهور رسید که به باور اندیشمندان، بیدل چکاد این سبک به شمار می رود. شعر بیدل، عصاره ی شرع و نماد شعر صوفیانه است و چون زبان این نوع شعر از گزاره های رایج روزمره است، ابوالمعانی زبان رمز برگزیده و دیوان شعر او مشحون از استعارات رمزگونه و بارقه های فلسفی است. بنابراین شعر عرفانی او، صبغه ی رمزی دارد و سرشار از عناصر نمادین است. بیدل اندیشمندی است که با سیر درآفاق و انفس و تأمل در همه ی پدیده های هستی، به ویژه سرشت و سرنوشت انسان، فهم و فراست بسیاری برای راهنمایی دارد. بیدل با دقتی بسیار در اشعار خود، انسان ها، حیوانات، گیاهان و سایر عناصر طبیعت را به صورتی نمادین تصویرسازی نموده است. به عبارت دیگر، او با این عناصر نمادین و کلام فلسفی رمز هستی در این دنیای پرکوه و کتل آیینه داری می کند و انسان را به عالم اطلاق سوق می دهد.